Εγραψα σήμερα στην «Εξέδρα» την ιδέα μου σχετικά με την ιδανική βραδιά που θα μπορούσε να διοργανώσει, υπό τις σημερινές συνθήκες, η ΕΠΟ αν ήθελε να αποχαιρετίσει όπως του έπρεπε τον Οτο Ρεχάγκελ. Τούτες τις μέρες γίνεται πολλή κουβέντα πάνω σε αυτό το θέμα. Αυτή η κουβέντα «χόντρυνε». Θεωρώ ότι η πρόθεση της ΕΠΟ ήταν να φτιάξει κάτι καλό για τον Γερμανό, με τους περιορισμούς της εποχής και του χαρακτήρα του Ρεχάγκελ. Δεν τα κατάφερε. Η αστοχία της όμως δεν οφείλεται στην αντίληψη ότι δεν του άξιζε του Γερμανού και του ελληνικού ποδοσφαίρου κάτι λαμπρότερο από αυτό που είδαμε χθες στο AEL FC Arena. Κι είμαι βέβαιος γι’ αυτό.
Το κείμενό μου στην «Εξέδρα»:
Του άξιζε κάτι μεγαλύτερο, μια βραδιά δικη του, στο Μέγαρο
Δεν ήταν αυτό που ταίριαζε σε αυτό που πέτυχε και μας προσφερε ο Οτο. Του έπρεπε κάτι πολυ πιο λαμπερό και ιστορικό απο το χθεσινο απόγευμα που πέρασε στο AEL FC Arena. Μια βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής, με καλεσμενα όλα τα παιδιά του Euro 2004 και όλους τους ποδοσφαιριστές που συνεργάστηκαν μαζί του και ευεργετήθηκαν από αυτόν. Σε μια βραδιά καταδική του, με όλα τα φώτα επάνω του. Και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να του αποδίδει την μέγιστη τιμή. Διότι ήταν τόσο μεγάλο αυτό, που δεν θα καταφέρναμε ποτέ χωρίς αυτόν. Έχει δίκιο η ΕΠΟ. Κανένα γήπεδο δεν θα γέμιζε αυτη την εποχη για χάρη του Οτο. Ειδικά αυτα της Αθήνας θα έμεναν άδεια σε ένα φιλικό σαν το χθεσινο. Ήταν ο Ρεχάγκελ όμως και έπρεπε να σκεφτούν κάτι καλύτερο, κάτι μεγαλύτερο απο αυτο, το χθεσινό. Το λέω εγώ, που αισθάνθηκα χθες περίπου ως χρέος μου αυτο το σύντομο ταξίδι μέχρι τη Λάρισα, κυρίως για χάρη του Βασιλιά Οτο.
