Σήμερα είχα την τύχη και την χαρά να βρεθώ στο γήπεδο του Χαλανδρίου και να παρακολουθήσω τον τελικό του πρωταθλήματος Μικτών Ενώσεων, ανάμεσα στην ΕΠΣ Φθιώτιδας και την ΕΠΣ Αθηνών. Ημουν τυχερός διότι ξαναθυμήθηκα ότι υπάρχει και αυτό το ποδόσφαιρο, απ’ το οποίο αναβλύζει υγεία. Εφηβοι, στα όρια της ενηλικίωσης, που παίζουν κανονικό ποδόσφαιρο, το οποίο διδάσκονται στις ομάδες τους και στην μεικτή. Δυστυχώς γι’ αυτά, είναι πολλά παιδιά που η ελληνική κουταμάρα τα κρατάει σε πάγκους. Γι’ αυτό και ξεχώριζαν με γυμνό μάτι όσα παιδιά έχουν καθιερωθεί σε ομάδες Δ’ Εθνικής, αλλά και αρκετά που έχουν πολλά παιχνίδια τοπικής κατηγορίας στα πόδια.
Αυτή η εικόνα, στο γήπεδο του Χαλανδρίου ήταν ό,τι πιο υγιεινό έχουν συναντήσει τα μάτια μου στον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γεμάτη η εξέδρα με κανονικούς ανθρώπους και οικογένειες. Καθαρό παιχνίδι, διαιτητές που δεν έγιναν πρωταγωνιστές. Αν έλειπαν τα κάθε λογής λαμόγια του ποδοσφαίρου που συχνάζουν σε τέτοιες γιορτές, οι παράγοντες και οι πολιτικοί που βρέθηκαν εκεί για τη φωτογραφία με τους νικητές, αυτή θα ήταν η πιο καθαρή γιορτή ποδοσφαίρου που έχει γίνει στην Ελλάδα στη διάρκεια του 2010.
