Αυτή, η είδηση της επιστροφής του Νίκου Λυμπερόπουλου στην Εθνική είναι μια εξέλιξη – βάλσαμο για την ομάδα του ποδοσφαίρου. Διότι είναι μια επίδειξη ταπεινοφροσύνης από έναν ποδοσφαιριστή σε μια στιγμή που η Εθνική την είχε ανάγκη για να μην χάσει η φανέλα της το βάρος που απέκτησε στη διάρκεια των προηγούμενων έξι ετών.
Στα καβαλημένα 35 του, ο Λυμπερόπουλος δεν είχε προσωπικό κίνητρο για να επιστρέψει στην Εθνική. Διότι δεν υπάρχει προοπτική στη συμμετοχή και την παρουσία του στην ομάδα. Δεν προλαβαίνει, στο μυαλό του, την επόμενη μεγάλη διοργάνωση, το Euro 2012. Θα κλείνει τα 37 εκείνη την εποχή. Ο «Λύμπε» όμως έβαλε το συμφέρον της Εθνικής πάνω από το δικό του. Είπε «ναι» στην επιστροφή, για να βοηθήσει όσο χρειαστεί την ομάδα σε δύο καθοριστικά παιχνίδια, αυτά που έχει μπροστά της, αυτά που κρίνουν σε μεγάλο βαθμό αν η Ελλάδα θα καταφέρει να πάει στο επόμενο Euro.
Ο Λυμπερόπουλος το κάνει αυτό σε μια εποχή που αρκετοί νεότεροι από αυτόν ποδοσφαιριστές επέλεξαν να αποχωρήσουν από την Εθνική επειδή έτσι έκριναν ότι προστάζει το προσωπικό συμφέρον τους. Επειδή έβαλαν το εγώ τους πάνω από την Εθνική. Επειδή έτσι έμαθαν να της συμπεριφέρονται της Εθνικής. Επειδή επέλεξαν αυτό τον τρόπο για να της ανταποδώσουν το καλό που έκανε αυτή στην καριέρα τους.
Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρει να βοηθήσει αγωνιστικά την Εθνική ο Λυμπερόπουλος. Η προσφορά του όμως έγινε ήδη μεγάλη. Μεγαλύτερη από αυτή των ενός, δύο γκολ που θα μπορούσε ή μπορεί να βάλει με τη φανέλα της. Ο «Λύμπε» έπλυνε τη φανέλα και την ξανάκανε αστραφτερή στα μάτια της κοινωνίας του ποδοσφαίρου. Μαγκιά του. Και μπράβο του.
