Εντεκα χρόνια μετά το θάνατο του Λουκά Μπάρλου έπιασα τον εαυτό μου, σήμερα, να αισθάνεται πάλι πολύ τυχερός για τη γνωριμία μας. Είχα την τύχη να τον συναντήσω αρκετές φορές στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είχα τη μεγάλη τύχη μαζί με τον Ανδρέα Δημάτο να του κάνουμε μια μεγάλη συνέντευξη, μια από τις τελευταίες της ζωής του.
Ο Μπάρλος που γνώρισα μέσα από τη συναναστροφή και μέσα από τις διηγήσεις όσων τον έζησαν καλά και συνεργάστηκαν επί μακρόν μαζί του είναι ένας εκ των κορυφαίων παραγόντων στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Στα λόγια του έβρισκε κανείς τον ορισμό της ανιδιοτέλειας στη σχέση με την ομάδα στην οποία έβαλε σχεδόν όλη του την προσωπική περιουσία. Μακάρι να κυκλοφορούσαν Μπάρλοι σήμερα στο ποδόσφαιρο. Μακάρι οι πιτσιρικάδες να ψάχνουν την ιστορία του Λουκά Μπάρλου. Για να τη μαθαίνουν και να τη συγκρίνουν με αυτά που ακούν και βλέπουν σήμερα από τους παράγοντες του ποδοσφαίρου. Για να κάνουν συγκρίσεις, να αντιλαμβάνονται τη διαφορά και να μην τρώνε παραμύθι.
