Ενα blog για όσα συμβαίνουν στον αθλητισμό και όσα απασχολούν έναν αθλητικό δημοσιογράφο.

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Μηνιγγίτιδα: Την νικάς, αρκεί να ακούσεις τον οργανισμό σου



Η απήχηση που είχαν προηγούμενες αναρτήσεις που ήταν σχετικές με τα βιώματά μου από περιπέτειες υγείας είναι ο λόγος που επιστρέφω σήμερα με αυτό το σημείωμα. Η διαπίστωση ότι εκατοντάδες άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι, σταθεροί αναγνώστες των κειμένων μου και μη, επικοινώνησαν μαζί μου επειδή ζούσαν ή επρόκειτο να ζήσουν μια εμπειρία παρόμοια με αυτή που είχα βιώσει με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι έχει νόημα να μοιράζεσαι τέτοιες εμπειρίες, διότι είναι πιθανό αυτές να βοηθήσουν κάποιον στη δική του πορεία ζωής. 
“Μηνιγγίτιδα” είναι το νέο κεφάλαιο που μου γράφει η ζωή. Δεν σοκαρίστηκα απλώς με την αναγγελία της ασθένειάς μου πριν από περίπου 15 ημέρες. Νόμιζα ότι κάποιος αστειεύεται μαζί μου με μια ασθένεια η οποία στην αντίληψή μου είχε χαθεί πίσω στον χρόνο, είχε πάψει να υπάρχει και να απειλεί τη ζωή του ανθρώπου. 
Για περίπου 15 ημέρες αυτή που βλέπετε παραπάνω ήταν η εξώπορτα του δωματίου μου, με την επιγραφή που απέτρεπε τους μη έχοντες εργασία και υπενθύμιζε σε συγγενείς και φίλους το ρίσκο που έπαιρναν με μια επίσκεψη στο δωμάτιο δίχως την τήρηση μέτρων ασφάλειας. 


Αυτή η μάσκα ήταν το κομμάτι που έλειπε καθημερινά από τα ανθρώπινα παζλ που έμπαιναν στο δωμάτιό μου, για να μου υπενθυμίζει σε κάθε στιγμή το μέγεθος της σοβαρότητας της ασθένειας που με χτύπησε αλλά και την ίδια τη σοβαρότητα της κατάστασής μου. 
Γιατί στα λέω όλα αυτά; Είναι η εισαγωγή για όλα όσα θέλω να σου πω στη συνέχεια. Είναι η “πάρε την κατάσταση στα σοβαρά αν τυχόν σου συμβεί, μη παίξεις με τη ζωή σου και τη ζωή των οικείων σου” συμβουλή μου, μαζί με την προτροπή να δίνεις πάντοτε σημασία στα μηνύματα που σου στέλνει ο οργανισμός σου και να μην κάνεις το κορόιδο. 

Πώς το πήρα χαμπάρι

Μετά από ένα τετραήμερο με σταθερά έντονο πονοκέφαλο, αυτό που η ιατρική χαρακτηρίζει “κεφαλαλγία” πήγα στο νοσοκομείο. Ήθελα να πιστεύω ότι έχω πάθει μια ελαφράς μορφής ηλίαση, κι όταν ο παθολόγος που με εξέτασε στα “επείγοντα” γνωμάτευσε ότι “δεν έχεις τίποτα σπουδαίο φίλε μου, πάρε ένα ελαφρύ παυσίπονο όποτε σε πονάει το κεφάλι και πήγαινε να τσεκάρεις τα μάτια και τα δόντια σου”, άλλο που δεν ήθελα να τον πιστέψω. 
Αυτό το λάθος του γιατρού, στον οποίο δίχως να το ξέρω είχα περιγράψει τα βασικά συμπτώματα της μηνιγγίτιδας (μια μέγκενη ανοιγόκλεινε στα μηνίγγια μου, είχα δέκατα μαζί με όλα τα συμπτώματα του πυρετού, δεν μπορούσα να στηρίξω το κεφάλι μου από τον πόνο στον αυχένα και τους ώμους μου) με έστειλε σπίτι, δηλαδή με ταλαιπώρησε αδιανόητα για ακόμη δύο μέρες μέχρι να επιστρέψω με αυξημένο πυρετό και όλα τα υπόλοιπα συμπτώματα στο ίδιο νοσοκομείο με την απαίτηση να εξεταστώ από νευρολόγο. 
Η επιμονή μου (δεύτερος παθολόγος με εξέτασε για να … διαπιστώσει ότι είμαι καλά) ήταν που με πρόλαβε από τα χειρότερα. Σε διάστημα λίγων λεπτών η νευρολόγος κατάλαβε ότι είχε πάθει ζημιά το κεντρικό νευρικό σύστημά, “έπιασε” τη μηνιγγίτιδα και άρχισε να με ξετινάζει στις εξετάσεις με την αγωνία να διαπιστώσει αν η μηνιγγίτιδα ήταν βακτηριακή (άμεσα μεταδιδόμενη και ικανή να τσακίσει τον οργανισμό μου και να μου αφήσει στην καλύτερη περίπτωση βαριά κουσούρια) ή ιογενής, δηλαδή όχι εύκολα μεταδιδόμενη και με πολύ πιο ήπιες επιπτώσεις για την υγεία μου. 
Για πολύ καλή μας τύχη, ήμασταν πολύ τυχεροί στην ατυχία μας. Δεν ήταν βακτηριακή η μηνιγγίτιδα, δεν είχε προσβληθεί από αυτή η έγκυος στον 8ο μήνα γυναίκα μου, η οποία σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να γεννήσει πρόωρα, άμεσα. 

Οι 12 ημέρες που έμεινα στο νοσοκομείο είναι μια ντουζίνα από τις δυσκολότερες μέρες μου στη ζωή. Όχι μόνο επειδή οι εξετάσεις, σαν τις παρακεντήσεις, ήταν επίπονες, αλλά επειδή ο αδιανόητος πονοκέφαλος των πρώτων ημερών τις μετέτρεπε σε αληθινό μαρτύριο. Όλα αυτά θα τα είχα περάσει πολύ πιο ήπια αν είχα εισαχθεί στο νοσοκομείο τη στιγμή που πήγα και όχι τη στιγμή που -2 μέρες αργότερα - επέβαλα την εισαγωγή μου. Πολλές φορές άκουγα το “ο καλύτερος γιατρός είναι ο εαυτός σου” και το έπαιρνα ελαφρά. Πλέον όχι απλώς αποτελεί την πεποίθησή μου, αλλά φτάνω να σκέφτομαι δικαιολογημένα ότι σώθηκα χάρη κυρίως στην επιμονή μου ότι έχω κάτι πολύ περισσότερο και πολύ βαθύτερο από έναν απλό πονοκέφαλο. Αν θέλω κάτι να κρατήσεις από αυτή την εμπειρία μου είναι κυρίως αυτό: χωρίς να γίνεις κατά φαντασία ασθενής, μην αγνοείς τα σημάδια και μην αφήνεις κανένα γιατρό να σε πείσει ότι έχεις ή δεν έχεις κάτι. 

Σήμερα έχω επιστρέψει σπίτι, στο επόμενο στάδιο της ανάρρωσης. Κι έχω πολύ δρόμο μπροστά για να ξαναβρώ τον υγιή εαυτό μου, δεδομένου ότι έχω σημαντικά ενθύμια από την πίεση στο νωτιαίο μυελό, από τον ερεθισμό του οπτικού νεύρου που έχει επηρεάσει την όρασή μου, από τα συμπτώματα που έφερε στα αφτιά μου η οξεία μινιγγοεγκεφαλίτιδα, από το τρέμουλο στο χέρι, το μάτι, το στόμα. Μου λένε ότι όλα αυτά σιγά σιγά θα αποκατασταθούν. Τα μοιράζομαι μαζί σου προκειμένου να εξηγήσω τι μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. 


Δεν είναι θέμα πρόληψης, δεδομένου ότι εχώ είχα προσβληθεί από έναν άγνωστο μέχρι στιγμής ιό, ο οποίος θα μπορούσε να μου προκαλέσει μια γαστρεντερίτιδα και αντί αυτού προτίμησε να κοιμηθεί στον οργανισμό μου μέχρι να με βρει μπόσικο και να δημιουργήσει φλεγμονή στο νευρικό μου σύστημα. Είναι θέμα αντίληψης. Είναι να δίνεις σημασία στον εαυτό σου, στον οργανισμό σου και στα όσα σου δείχνει, να μην κάνεις το κορόιδο και να κοιμάσαι με την “θα περάσει ο πόνος” ευχή. Κι είναι να μην αφήνεις έναν γιατρό να σε ψήσει για την ορθότητα της γνωμάτευσής του. Τα έκανα και τα δύο λάθη, μέχρι που ευτυχώς ξύπνησα και δημιούργησα στον εαυτό μου την προοπτική της ίασης. Αν εξακολουθούσα να κοιμάμαι, ο ύπνος θα γινόταν ο πιο βαθύς. Ο τελευταίος.